الا بذکرالله تطمئن القلوب
به خدا می اندیشم واین که چه می کند . می اندیشم که چگونه با نهایت عشق ،انسان را افرید. با چه شوقی چشمان در خشان را به انسان هدیه داد تا دنیای زیبایی را که تنها برای او افریده ببیند . با چه شوری قلب تپنده را در وجود انسان به ودیعه نهاد تا با هر تپش ،عشق وشور هستی را در رگ های انسان جاری سازد. وخداوند هم چنان نظاره گر مخلوق خویش است، با همان عشق و شوق و شور. با همان اغوش باز وپذیرا. و به تو می اندیشم به طلوعی دیگر به نگاه خورشید و به لبخندی که درنگاهش دارد وبه تو می اندیشم وبه گلبرگ گلی در باغچه وخیال تر شبنم هایش وبه تو می اندیشم وبه پر وازی بلند بال هایی از عشق وصعودی عالی هم چنان غرق تفکر شده ام وبه امید افق های دگر باز می اندیشم.
